Ostrzeżenie
  • JUser::_load: Nie można załadować danych użytkownika o ID: 706.

Metody walki

W związku z różnymi innymi obowiązkami coraz trudniej mi pisać teksty popularnonaukowe. Tym bardziej, że tego typu prośby/zaproszenia otrzymuje z kilku różnych redakcji. Jednak odczuwając obowiązek i ZASZCZYT prezentacji swoich przemyśleń dla PZTKD Live przedstawiam moje kolejne „wypociny”. Zdania poniżej nie są moim pomysłem, odnalazłem je w książce pt.„Teoria Sportów Walki” prof. Macieja Kaliny. Zostały one jedynie przeredagowane, zgodnie z tym co obserwuje na matach taekwon-do.

Geneza sportów walki

Od zarania dziejów ludzie na całym świecie prowadzili wojny i uczyli się metod obrony przed przeciwnikami, także bez użycia broni. W definicji sztuki wojennej (Koziej 1993) mieści się pojęcie walki. Szczególnym jej przypadkiem jest walka wręcz, z której wywodzą się sztuki walki (rysunek 1). W rezultacie na świecie istnieje dziś wiele sztuk walki, które są aktywnie trenowane i rozwijane (Cynarski 2004).

Kryteria skutecznej techniki uderzeń

W walce sportowej taekwon-do liczy się efekt końcowy tj. zwycięstwo lub porażka. Jednym z podstawowych zadań zawodnika w tej konkurencji jest zdobywanie punktów. To zaś zależy (między innymi) od skuteczności zastosowanych uderzeń. Pomimo, że na taekwon-do składa się z 3200 technik, to regulamin rywalizacji sportowej oraz używany sprzęt selekcjonuje z nich zaledwie kilkanaście. Sprawia to, że zawodnicy w swoich przygotowaniach koncentrują się głównie na kilku wybranych technikach (co później obserwujemy na macie).

Czynniki umożliwiające sukces w walce sportowej – Koncepcja choinki

Współczesne dalekowschodnie sporty walki, to już nie tylko egzotyczny fragment kultury fizycznej, ale istotna część globalnej kultury i społeczno-kulturowy fenomen światowego ruchu (Lothar & Cieszkowski 2009). Dwie z nich judo i taekwondo są w programie Igrzysk Olimpijskich. Podlegają stałej naukowej interpretacji, której badacze podejmują przeróżne problemy związane z socjologicznymi, kulturowymi, psychologicznymi, biomechanicznymi i fizycznymi uwarunkowaniami ich uprawiania. Stanowią istotny element aktywności fizycznej wielu społeczeństw. Zalecane są, ponieważ kompetentne wykorzystanie sportów i sztuk walki w edukacji młodzieży, wpływa na obniżenie lęku i agresji oraz na poprawę społecznego funkcjonowania i respektowania norm etycznych (Kalina 2001; Cynarski & Lothan 2006). W większości z nich wprowadzono rywalizację sportową, ponieważ powszechnie wiadomo, że współzawodniczenie ma decydujące znaczenie w procesie dochodzenia do mistrzostwa. Sporty walki należą do dyscyplin sportowych złożonych technicznie, wymagających przejawiania najwyższego poziomu koordynacji ruchowej. Charakteryzuje je ogromna zmienność warunków działania, uzależniona od aktywności i poziomu przygotowania techniczno-taktycznego przeciwnika. W taekwon-do na sukces w walce składa się splot i pasmo różnych działań. Wytrawny zawodnik stosuje takie zachowania, które poprzez zastosowanie wybranych środków walki, doprowadza do osiągnięcia zaplanowanych celów ogólnych (zwycięstwa) i szczegółowych (zdobycia pola, pozycji, punktu) przy najmniejszym wkładzie pracy.

Dlaczego możliwe jest rozbijanie desek bez podparcia?

Czasem na pokazach lub egzaminach możemy obserwować jak zawodnicy taekwon-do demonstrują rozbicie desek bez żadnego podparcia tj. wyrzucanych luźno w powietrze albo trzymanych tylko dwoma palcami. Łamanie takie jest nieprzeciętną umiejętnością, ale dla wysokokwalifikowanych adeptów taekwon-do możliwą. Jak to się dzieje?

Postępu nie da się zatrzymać – Paradoks Kano

Potęp towarzyszy nam od początku świata. Kiedyś wszyscy liczyli na liczydłach, potem na kalkulatorach, teraz w użyciu są komputery. Człowiek (w większości) rozwija się intelektualnie, co w połączeniu z możliwością testowania technik w walce treningowej owocuje tworzeniem lepszych, skuteczniejszych wariantów starych technik oraz wymyślaniem skutecznych nowych.

Dlaczego możemy kruszyć beton gołymi rękami?

Kość ma charakterystyczną, tak zwaną strukturę beleczkową. Beleczki kostne odgrywają rolę znanych z mechaniki inżynierskiej łuków, słupów i dźwigni, przez co – łącznie z rurową konstrukcją – kość zyskuje na oszczędności materiału i lekkości konstrukcji, nie tracąc przy tym na wytrzymałości.

Nieścisłości w Teorii Siły (a może Mocy)

Czytając rozdział „Theory of Power” w Encyklopedii Taekwon-do (opieram się na ostatnim kanadyjskim wydaniu z 1999 r), można zauważyć nieścisłości i niekonsekwencje w opisie.

Techniki specjalne – historia i teraźniejszość

Taekwon-do od początku swojego istnienia znane jest ze swoich kopnięć z wyskoku. Rozwijało się w wojsku, zatem kopnięcia te mają ściśle utylitarną genezę. Początkowo celem tego rodzaju uderzeń był np. zrzucenia jeźdźca z konia znajdującego się poza zasięgiem uderzeń z ziemi, pomocy zagrożonemu koledze walczącemu na podwyższeniu lub obezwładnienie rywala stojącego za osłaniającą go przeszkodą. Podczas szkolenia dochodziło do rywalizacji o wyższe kopniecie. Przypuszczam, że kiedy tworzono regulaminu współzawodnictwa sportowego uznano, że tego rodzaju konkurencja będzie sprzyjała większemu rozwojowi adeptów taekwon-do oraz przyczyni się do zwiększenia widowiskowość zawodów sportowych.

Biomechaniczne koncepcje twórcy taekwon-do

Biomechanika jest interdyscyplinarną dziedziną nauki o ruchu i mechanizmach wywołujących ten ruch ze szczególnym uwzględnieniem człowieka (i zwierząt). Ma ona zastosowanie w ergonomii pracy, medycynie i sporcie. W sporcie zajmuje się ona m.in. badaniem i modelowaniem ruchu zawodnika wykonującego ćwiczenia i czynności związane z określonymi dyscyplinami sportu. Innymi słowy zadaniem biomechaniki sportu jest doskonalenie i optymalizacja techniki ruchu (techniki uderzenia, skoku itp).

Subskrybuj to źródło RSS