Taekwon-do od kuchni

Współczesne dalekowschodnie sporty walki, to już nie tylko egzotyczny fragment kultury fizycznej, ale istotna część globalnej kultury i społeczno-kulturowy fenomen światowego ruchu (Lothar & Cieszkowski 2009). Dwie z nich judo i taekwondo są w programie Igrzysk Olimpijskich. Podlegają stałej naukowej interpretacji, której badacze podejmują przeróżne problemy związane z socjologicznymi, kulturowymi, psychologicznymi, biomechanicznymi i fizycznymi uwarunkowaniami ich uprawiania. Stanowią istotny element aktywności fizycznej wielu społeczeństw. Zalecane są, ponieważ kompetentne wykorzystanie sportów i sztuk walki w edukacji młodzieży, wpływa na obniżenie lęku i agresji oraz na poprawę społecznego funkcjonowania i respektowania norm etycznych (Kalina 2001; Cynarski & Lothan 2006). W większości z nich wprowadzono rywalizację sportową, ponieważ powszechnie wiadomo, że współzawodniczenie ma decydujące znaczenie w procesie dochodzenia do mistrzostwa. Sporty walki należą do dyscyplin sportowych złożonych technicznie, wymagających przejawiania najwyższego poziomu koordynacji ruchowej. Charakteryzuje je ogromna zmienność warunków działania, uzależniona od aktywności i poziomu przygotowania techniczno-taktycznego przeciwnika. W taekwon-do na sukces w walce składa się splot i pasmo różnych działań. Wytrawny zawodnik stosuje takie zachowania, które poprzez zastosowanie wybranych środków walki, doprowadza do osiągnięcia zaplanowanych celów ogólnych (zwycięstwa) i szczegółowych (zdobycia pola, pozycji, punktu) przy najmniejszym wkładzie pracy.

Czasem na pokazach lub egzaminach możemy obserwować jak zawodnicy taekwon-do demonstrują rozbicie desek bez żadnego podparcia tj. wyrzucanych luźno w powietrze albo trzymanych tylko dwoma palcami. Łamanie takie jest nieprzeciętną umiejętnością, ale dla wysokokwalifikowanych adeptów taekwon-do możliwą. Jak to się dzieje?

Potęp towarzyszy nam od początku świata. Kiedyś wszyscy liczyli na liczydłach, potem na kalkulatorach, teraz w użyciu są komputery. Człowiek (w większości) rozwija się intelektualnie, co w połączeniu z możliwością testowania technik w walce treningowej owocuje tworzeniem lepszych, skuteczniejszych wariantów starych technik oraz wymyślaniem skutecznych nowych.

Taekwon-do od początku swojego istnienia znane jest ze swoich kopnięć z wyskoku. Rozwijało się w wojsku, zatem kopnięcia te mają ściśle utylitarną genezę. Początkowo celem tego rodzaju uderzeń był np. zrzucenia jeźdźca z konia znajdującego się poza zasięgiem uderzeń z ziemi, pomocy zagrożonemu koledze walczącemu na podwyższeniu lub obezwładnienie rywala stojącego za osłaniającą go przeszkodą. Podczas szkolenia dochodziło do rywalizacji o wyższe kopniecie. Przypuszczam, że kiedy tworzono regulaminu współzawodnictwa sportowego uznano, że tego rodzaju konkurencja będzie sprzyjała większemu rozwojowi adeptów taekwon-do oraz przyczyni się do zwiększenia widowiskowość zawodów sportowych.

Kość ma charakterystyczną, tak zwaną strukturę beleczkową. Beleczki kostne odgrywają rolę znanych z mechaniki inżynierskiej łuków, słupów i dźwigni, przez co – łącznie z rurową konstrukcją – kość zyskuje na oszczędności materiału i lekkości konstrukcji, nie tracąc przy tym na wytrzymałości.

Czytając rozdział „Theory of Power” w Encyklopedii Taekwon-do (opieram się na ostatnim kanadyjskim wydaniu z 1999 r), można zauważyć nieścisłości i niekonsekwencje w opisie.